Jakim jesteś kierownikiem? Czyli nie taki kierownik straszny jak o nim mówią

Praca zawodowa daje wiele możliwości. Jedną z nich jest możliwość obserwacji współpracowników ale i przede wszystkim… szefów… Daje również możliwość bycia szefem! Czasami swoi własnym. Niedawno opisywałam typy pracowników, na których można trafić w swojej pracy, dzisiaj kolej na kierowników, szefów.

A może sam jesteś szefem? To nic, bo być może masz szefa nad sobą lub miałeś kiedyś dawno temu za epoki pracy etatowej. Na pewno zapamiętałeś pewne style kierowania i sposoby zarządzania swoich poprzednich kierowników, lub spójrz w lustro i zobacz co widzisz 😉

Dzisiaj mam dla Ciebie typologię kierowników, którą stworzyłam na podstawie własnych, subiektywnych obserwacji, jednakże opartych na teoretycznej wiedzy z zakresu zarządzania. Być może rozpoznasz tutaj cechy menadżera, z którym miałeś do czynienia, a być może znajdziesz opis siebie?

Jakim jesteś kierownikiem?

Pamiętaj jednak, że post ten pisałam z przymrużeniem oka i nie wszystkie fakty w nim zawarte są prawdziwe.

Zacznijmy jednak od podstaw czyli informacji, co to jest tzw. Styl kierowania?                    

Styl kierowania lub styl przywództwa – to sposób postępowania przełożonego w stosunku do podwładnych, odzwierciedlający najczęściej jego cechy osobowościowe lub wiedzę i przekonania o skutecznym zarządzaniu personelem.

Style kierowania zależą też od doświadczenia kierownika, jego wiedzy i cech osobowościowych. Na jego wpływ mają, według R.L Katza i R.L. Kahna:

1. Umiejętności techniczne, określające zdolność posługiwania się narzędziami, metodami i technologią w określonej specjalności i branży.

Umiejętność obsługi odpowiednich programów komputerowych lub produkcji maszyn czy urządzeń ma bardzo duże znaczenie przy zajmowaniu stanowiska kierowniczego.

2. Umiejętności społeczne, przejawiające się w zdolności do współpracy z innymi ludźmi, rozumienia ich i motywowania. Kontakt z klientami, ale także pracownikami, umiejętność reagowania na konflikty czy kryzysy w firmie, a także motywowanie pracowników do działania.
3. Umiejętności koncepcyjne, określane jako umysłowe zdolności koordynacji oraz integrowania wszystkich interesów i działalności organizacji. Planowanie działań, produkcji, reagowanie na tzw. Kamienie milowe czy kryzysy, łączenie interesów firmy z interesami działu.

Menadżer/kierownik zatem to osoba odpowiedzialna za realizację procesu zarządzania w szerokim zakresie, ale także  osoba zarządzająca jednostką gospodarczą (przedsiębiorstwem lub jego częścią) i rozwiązująca problemy organizacyjne, podejmująca decyzje umożliwiające rozwój organizacji w warunkach konkurencji i zmiennego otoczenia.

Zgodnie z teorią zarządzania można wyróżnić następujące style kierowania a na ich podstawie „nadbudować” bardziej szczegółowe typy kierowników:

– Osobowościowe style kierowania

– Style kierowania wynikające z funkcji przywódczych

– Sytuacyjne style kierowania (Udział podwładnych w określaniu sposobów działania i realizacji celów)

Na podstawie tej właśnie klasyfikacji stylów kierownika a także własnych obserwacji, wymyśliłam następujące typy kierowników:

A więc:

Dziamdziak pospolity (nic nie załatwi, a chodzi i narzeka). Jest to typ z obszaru sytuacyjnych stylów kierowania. Tzn. z braku takich umiejętności.

Z braku wiedzy dotyczącej podziału zadań, negocjowania warunków. Ma szczęście, jeśli w zespole pracowniczym są osoby, które podejmują same działania i załatwiają czasami wiele czysto organizacyjnych spraw Działu.

Za takim geniuszem stoją zawsze anonimowi pracownicy, którzy się narobią a cały splendor spadnie na szefa. Szef zawsze powie: Musiałem załatwić, podjąć decyzję, interweniować! Ja!

Bardzo dobry Szef dla pracowników uwielbiających narzekanie, siedzenie z skrzyżowanymi rękoma i rozmowy o tzw. „pierdołach”, deprymując osoby ambitne, mające dobro firmy za najważniejszy cel.

 

Lisek chytrusek ( jego cele są najważniejsze, ponad dobro zespołu). Trochę pracoholik, co jest zmorą wszystkich pracowników. Jednak jego zaangażowanie nie jest spowodowane dobrem Firmy czy pracowników ale chęcią własnych zysków.

Dbałość o szczegóły, pilnowanie terminów, poświęcenie…czasu pracowników w weekendy na przykład, kiedy sam Kierownik w tym czasie przebywa w domu. Wszystko to dlatego, że będzie miał wypłaconą wysoką premię za zrealizowanie Planu. Pracownicy natomiast działają za darmo, no przecież! Bo liczy się idea…

Nie ma dla niego znaczenia wspólne dobro, nie ma pojęcia o integracji czy motywowaniu pracowników, którzy odpowiednio pokierowani będą generować zyski przez bardzo długi czas i bez jakichkolwiek nacisków.

Jednak dzięki intensywnej pracy, Wasz Dział, wasza firma generuje bardzo dobre zyski i co za tym idzie – premie.

 

Reprezentacyjny ważniak (ładnie wygląda, dużo mówi ale nic nie wie merytorycznie) Złotousty, gdyż dużo obiecuje pracownikom, niekoniecznie z efektem. To taki przykład osobowościowego stylu kierowania. Bardzo lubiany przez Firmowy PR. Pełno jest go wszędzie. Zna się na wszystkim, najlepiej wszystko wie, wchodzi każdemu w zdanie… może doprowadzić do szału najspokojniejszego człowieka. Nie interesuje się życiem zawodowym swoich pracowników. Bardzo dobrze reprezentuje się na Zarządach, na zewnątrz Firmy, natomiast nie dba o swój Zespół Pracowniczy.

Współpraca z takim kierownikiem nie jest do końca zła, bowiem dzięki dobremu brandingowi, Wasz zespół zbiera same laury od innych działów, mimo, że nic szczególnego nie zrobicie…

 

Wesolutki Rumianek (nie zaszkodzi i nie pomoże) Przeciwieństwem szefa, który wie wszystko, jest szef, który nie wie niczego. A właściwie we wszystkim zdaje się na pracownika. „Jak zrobić to? Czy tak powinno być”? „Nie wiem, zrób jak uważasz”…

Taki nie zaangażowany i nie kierujący szef czasami jest potrzebny, jednak problem zaczyna się w momencie, gdy trzeba walczyć u „góry” o dobro Działu lub podwyżkę. Wtedy taki kierownik staje się nieefektywny.

Czasami taki szef stara się być „dobrym kumplem” – wspólne imprezy, prywatne telefony…

Śmiejesz się z każdego nieśmiesznego żartu (bo tak wypada!) ale w myślach zastanawiasz, dlaczego, nawet w czasie wolnym nie możesz uwolnić się od pracy?

Krążą plotki, że tego typu Szef jest najlepszy dla osób, które lubią samodzielność w wykonywaniu swoich zadań. Które nie lubią jak im się „patrzy na ręce”.

 

Pitt Bull (dużo krzyczy i straszy) konkretny przypadek stylu przywódczego. Na kłopoty podobno najlepsza jest ostra krytyka (konstruktywna oczywiście…) – to główne hasło tego kierownika.

Sprzeciwiasz się? – Pamiętaj! Według szefa na Twoje miejsce jest kolejnych 10 osób! Motywuje krzykiem, groźbą i krytyką. Jeżeli nie masz własnej godności i szacunku dla siebie, taki szef jest dla Ciebie!

Ale bywają wyjątki – ten bardzo emocjonalny Szef potrafi zdziałać cuda, jeśli pracownika spotka tragedia osobista. Dzięki bezpośredniości i odwadze potrafi zorganizować pomoc finansową itp.

Jeżeli natomiast ten system motywacyjny nie jest dla Ciebie odpowiedni i będziesz miał odwagę odejść – prawdopodobnie okaże się, że byłeś najlepszy i że świetnie się z Tobą pracuje! Ale czy na pewno chcesz kontynuować tą grę?

 

Podsumowanie:

… tak już na poważnie…

W moim opisie Szefów uwzględniłam podstawowe zasady stosowania stylów kierowania. Należy jednak pamiętać, że nie ma uniwersalnego dla każdej sytuacji stylu zarządzania. Wynika on zawsze z konkretnych uwarunkowań (zewnętrznych i wewnętrznych). Osoba zarządzająca powinna posługiwać się kilkoma stylami w uwzględniając konkretne sytuacje, zadania i osoby, by nie popełniać tzw. błędów menadżera.

Pamiętaj proszę, że jest to podział czysto subiektywny i napisany przeze mnie z przymrużeniem oka! Występujące postacie sąjak najbardziej fikcyjne!

Mam jednak pytanie – czy w swoim doświadczeniu zawodowym spotkałaś/spotkałeś kogoś w podobnym typie kierownia?